Daar is een reden voor.
De inhoud van wat je zegt kan dan heel goed kloppen, maar in je toon klinkt een veroordeling of een afwijzing. Die kan voor jezelf zo subtiel zijn, dat je het niet eens merkt, maar de ander merkt dat altijd! Kennelijk werkt het zo, dat we eerst en voornamelijk op de non-verbale communicatie reageren en niet op de inhoud. Dus met gevoel en niet met de ratio! Maar vaak verwachten we het omgekeerde van de ander, dus dat ze rationeel blijven bij onze emoties, en zijn we onzorgvuldig met onze toon en woordkeus.

Voorbeelden hiervan zijn: met stelligheid praten, de zin, “je hebt het fout” tegen de ander zeggen, te snel een reactie geven in plaats van de ander alle ruimte geven, een afkeurende of te harde toon (wat dwingend of dreigend kan overkomen). Het is verhelderend om in communicatie onderscheid te maken tussen het inhoudsniveau van de boodschap en het betrekkingsniveau van de boodschap. Zodra er op betrekkingsniveau iets niet klopt, kan de ander niet meer goed naar de inhoud luisteren.

Wanneer krijg je wel gelijk?
De kans is het grootst als je zelf in de ‘positieve bron’ bent. Dan is je toon rustig en vriendelijk, soms zachtaardig, andere keren ferm en sterk, maar nooit dwingend. Geen gelijk hoeft te krijgen. Dan heb je respect voor (het anders zijn van) de ander. De ander helemaal vrij laat in hoe hij/zij reageert. Dan neem je je verantwoordelijkheid voor je eigen gevoelens en reacties. Eerst goed geluisterd hebt en je je eerst helemaal verdiept hebt in het standpunt van de ander, ook met je gevoel, net zo lang totdat hij of zij zich door jou begrepen voelt en er vanzelf ruimte ontstaat bij de ander voor jouw visie.

Veel succes als je dit herkent.

“Als we weten hoe we moeten luisteren, spreken we altijd goed”.