Omdat ik toch wakker was, nam ik met een wakkere stem de telefoon op. Van het wat chaotische telefoontje dat volgde had ik het belangrijkste begrepen; ik moest zo snel mogelijk naar hun huis komen omdat er iets goed mis was met hun hondje.

Zonder echt na te denken wat mij te wachten stond, genoot ik eigenlijk best van de rit die kant op; een kraakheldere nacht en geen hond op de weg. Muziekje aan en geen stoplicht die de behoefte had mij tegen te houden nu het zo rustig was.

Ook het vinden van het juiste huis ging soepel; er was maar één licht die brandde in de straat en meneer stond al te wachten in de deuropening. Wat ik tijdens het telefoongesprek al vermoedde bevestigde zijn sombere blik. Dit kon niet anders dan een euthanasie worden.

‘Ga maar naar boven, daar is mijn vrouw met Peppi.’ zei de man des huizes, die beneden achterbleef.

Als een jongen die met straf naar boven werd gestuurd deed ik braaf wat me gevraagd werd. Bij de eerste verdieping trof ik nog niemand aan, maar gesnik een verdieping hoger maakte duidelijk waar ik heen moest.

En daar kwam ik voorzichtig het zolderkamertje binnen schuifelen. Ik had een halfuur geleden, toen ik vluchtig mijn broek en shirt die als een votje over mijn stoel lagen aantrok, nooit kunnen denken dat ik me in deze kleren met mijn werk-bodywarmer erover ‘over-dressed’ zou gaan voelen. Het was dan nu letterlijk het geval. Ik bleek namelijk veel meer kleding aan te hebben dan de jonge dame in kwestie.

Huilend begon ze me te vertellen dat ze gewekt werden door Peppi die altijd bij hen op de kamer sliep. Hij was gekke geluiden gaan maken en totaal niet meer aanspreekbaar. Af en toe ging hij klappertanden en verstarde zijn hele lichaam. Ook nu liet hij dit nog zien. Ze wisten het zeker; Peppi was aan het overlijden.

In de route van twee meter van haar bed tot aan het mandje hadden blijkbaar geen trui, bh of bijvoorbeeld een broek voor het grijpen gelegen. Dus zat ze daar met alleen haar ‘Roze Panter’ shirtje aan in kleermakerszit en haar chihuahua in haar armen.

Niet dat dat uitmaakte. Want professioneel als ik was, was mijn aandacht natuurlijk alleen gericht op de patiënt in plaats van op de eigenaar.

Mevrouw werd wat rustiger en hoorde van mij dat er sprake was van ‘een toeval’. Bij de meeste mensen beter bekend als ‘een epileptische aanval’. Ik gaf Peppi een middel om rustiger te worden en vertelde dat ik het een goed teken vond dat hij al zo snel goed reageerde op de injectie.

Peppie was nog maar zes jaar en als hij de rest van de nacht rustig zou blijven en voorlopig niet nog een toeval zou krijgen, was de prognose gunstig. Afwachten dus de komende uren.

Terwijl ik de zolderkamer weer ging verlaten spraken we af de volgende ochtend weer contact te hebben om te horen hoe het ervoor stond. ‘Nee hoor, blijf maar zitten, ik kom er wel uit!’ Ik dacht hiermee een gênante (of pikante) scene te voorkomen omdat ze dan niet hoefde op te staan. Maar Peppi gooide roet in het eten op het moment dat ik net vijf treden was afgedaald. Hij rende me namelijk (slingerend) tegemoet mét zijn baasje achter zich aan. Behalve dat ik hierdoor inschatte dat de patiënt het hoogstwaarschijnlijk ging redden, wist ik nu ook dat de Roze Panter behalve shirts, blijkbaar ook een eigen lingerielijn op de markt had.