In 1961 is Hans in Zutphen als oudste van drie zonen geboren en bezocht het Baudartiuscollege. Als jonge man wist hij al precies wat hij wilde, weigerde om principiële redenen militaire dienst en koos voor vervangende dienstplicht. Na de opleiding aan de bibliotheekacademie in Deventer studeerde hij bedrijfskunde op Nyenrode. Hans was een mensenmens die graag contact zocht met anderen en gesprek en discussie niet uit de weg ging. Hij was naast alle functies die hij bekleedde en taken die hij verrichtte en toegewijde vader. Zijn gezin – de kinderen en zijn partner Wilma Bruggeman - speelde een grote rol in zijn leven en al op jonge leeftijd kwamen zijn inmiddels zelfstandig wonende kinderen al in aanraking met boeken en de ondernemingsdrift van hun vader. Er werd veel samen ondernomen, (pop)concerten bezocht en zij konden altijd op hem rekenen; met raad en daad stond hij hen raadgevend en in praktische zin ter zijde ondanks zijn drukke werkzaamheden. Ook zijn moeder bezocht hij trouw. Het geschreven woord en de muziek waren onmisbaar in zijn leven, menigeen heeft hem dan ook in verscheidene situaties lezend aangetroffen. Volgens teamleider Marian Camphuis, die voorlopig de honneurs waarneemt, was Hans in staat meerdere boeken tegelijk te lezen en thuis op de hometrainer had hij één hand aan het ‘stuur’ en met de andere hield hij een boek vast.

Hans begon zijn carrière januari 1987 in de bibliotheek van Oude-Tonge en Ooltgensplaat op Goeree-Overflakkee, zo laat oud-collega Emmie van Hattem weten. Daar was hij de eerste échte bibliothecaris en werkte uitsluitend met vrijwilligers, de gewend waren zelfstandig te werken. Maar al gauw kwamen volgens haar zijn kwaliteiten naar boven, ontstond er een fantastische samenwerking en heeft iedereen veel van hem kunnen leren. Men vond het daarom ook spijtig dat hij in 1993 zijn werkzaamheden daar beëindigde.

Hans Broer was geliefd en werd bewonderd om zijn betrokkenheid, bevlogenheid, brede belangstelling en kennis. Hij was goed in het beargumenteren van zijn inzichten en plannen en dat leidde meestal in zijn omgeving tot de overtuiging dat hij gelijk had. Een aimabele man, die geen overhaaste beslissingen nam en toekomstgericht dacht in oplossingen. “In economisch gure tijden met veel bezuinigingen heeft hij ons toch maar op professionele en diplomatieke wijze erdoorheen geloodst,” merkt Mariël Schotpoort op. Hij had een brede belangstelling voor boeken, muziek en films, die hij wist in te zetten voor de bibliotheek en voor de gemeenschap. Op lezingen en boekbesprekingen, georganiseerd door Stichting Boekenvrienden, ontbrak hij nooit, daarvoor waren zijn belangstelling en nieuwsgierigheid te groot. Er hebben heel wat bekende auteurs de revue gepasseerd in Twello en met iedereen wilde hij kennismaken en een praatje houden. Lezen betekende voor hem voeding van geest én ontspanning. Samenwerking en persoonlijke ontwikkeling waren belangrijke items voor hem. Zo onderhield hij contacten met bij voorbeeld Vluchtelingenwerk en Mens en Welzijn en initieerde ‘Bibliotheek op school’. Hij was initiatiefnemer voor de oprichting van ‘Het Taalhuis’, waarvan hij de opening helaas niet zal meemaken. In het kader van persoonlijke ontwikkeling biedt de bibliotheek diverse activiteiten waaronder Leeskringen, (computer)cursussen en wekelijks het Tabletcafé aan. Voor de Vrouwen- en Mannenpraatgroep is de bieb een belangrijke ontmoetingsplek. Naast de vestigingen in Brummen en Eerbeek heeft Hans voor de bibliotheek in Twello veel betekend. Hij was trots op de herinrichting tot ‘Bibliotheek nieuwe stijl’, die hij in Twello en Brummen nog heeft mee mogen maken. Een bibliotheek, niet slechts om boeken te lenen, maar als ontmoetingsplek en cursuslocatie. Ook schonk hij veel aandacht aan laaggeletterden.
Hij stelde hoge eisen aan zich zelf maar ook aan zijn medewerkers. Marian herinnert zich nog goed aan het eerste gesprek met hem voordat zij in Twello kwam werken: “Ik werd diepgaand ondervraagd over mijn favoriete boeken en schrijvers en wat ik zo allemaal had gelezen. Gelijktijdig kreeg ik direct adviezen over wat ik nog in toekomst zou kunnen lezen.” Lachend voegt Mariël eraan toe, dat – als je een schrijver niet kende – hij met gefronste wenkbrauwen opmerkte dat dit eigenlijk niet kon. “Wij moeten zijn dood nog verwerken”, merkt teamleider Marian Camphuis op, “maar we hebben een daadkrachtig bestuur dat ongetwijfeld binnenkort voor een constructieve oplossing zal zorgen