Een jaar geleden stapte ik volkomen blanco in dit wereldje, en ik had geen idee dat er zoveel mensen bezig waren met het trainen van honden. Maar zoveel keus maakt het dan ook weer meteen wat moeilijker. Een klein jaar geleden is Otis, een Engelse Working Cocker Spaniel bij ons gezin gekomen. Een hondje uit een werklijn zoals ze dat noemen, gefokt om in het glooiende Britse landschap wild op te jagen. Neus aan de grond en dan door de eindeloze heidevelden struinen om te jagen, en dan af en toe wat apporteren. Zijn er bij een grote jacht labradors bij, dan doen zij het apporteerwerk. Dat is dan ook het grote verschil tussen deze twee hondenrassen, de een wil eindeloos apporteren, en de ander jagen door de dekking. Door deze specifieke raskenmerken gaan we nu trainen in de Achterhoek bij een club die alleen spaniels traint.

Jagen, ja was het maar zo’n feest voor onze Otis. Was hij in Engeland geboren dan kon hij volledig losgaan, en zijn passie volgen. Zijn moeder woont vlak aan de Duitse grens, en kan in Duitsland nog volop aan de slag. Maar in ons aangeharkte stadspark zijn boeren, jagers, vissers en buitenlui niet (meer) welkom.

Ik heb mij daar inmiddels bij neergelegd, en ons hondje heeft daar gelukkig ook helemaal geen weet van. Nu ga ik misschien iets raars vertellen, of ook niet. Afgelopen week was ik midden op de Veluwe. In zo’n straat waar alleen huizen staan op hele grote kavels, allemaal met een hekwerk om het hele perceel en een poort die gesloten is waarop een camera gericht is.

Ik was daar bij iemand die ik al lang ken, alleen al jaren niets meer voor had gedaan.

Ooit had hij een villa in Apeldoorn, maar als de zaken wat beter gaan wil je toch een beetje vrij wonen. Een kantoor aan een van de bekende grachten in Amsterdam, en ‘s avonds midden in het bos. Bij het omspitten van de bloembakken kwam ik enorm veel engerlingen tegen, maar dan ook echt enorm veel. Ik gooide ze allemaal eerst op het terras voor nader overleg. Bij het aanschouwen van al deze engerlingen stelde ik de vraag “Zal ik ze in een emmer stoppen en dan ergens in het bos weer uitzetten?” Ik hou tegenwoordig overal rekening mee, ook met deze beestjes. Na kort overleg is er besloten om de stoffelijke resten terug te geven aan de natuur.

Na de regen van deze ochtend is het nu gelukkig droog geworden. We stappen later deze ochtend op de fiets naar Deventer om vervolgens met de bus naar Rotterdam te gaan.

In de Kuip zullen ze de engerlingen ook wel bestreden hebben, neem ik aan.